[products limit="2" columns="2" on_sale="true"]
Η διάσπαση Ορθοδόξων και Καθολικών έμεινε ιστορικά γνωστή ως το σχίσμα των Εκκλησιών. Το 1054 οι Χριστιανοί διασπάστηκαν σε καθολικούς και σε Έλληνες ορθοδόξους. Οι καθολικοί θα ζούσαν πλέον με επικεφαλής τον Πάπα, ενώ οι Έλληνες Ορθόδοξοι με επικεφαλής τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Παρότι τις βάσεις για το σχίσμα τις έθεσαν αιώνες πριν πολιτικοί, πολιτισμικοί και οικονομικοί παράγοντες, η αφορμή δημιουργίας του ήταν καθαρά θεολογική.
Τρεις ήταν οι θεολογικοί λόγοι που συντέλεσαν στη διχοτόμηση της εκκλησίας: (1)Αρχικά, οι πάπες είχαν προσθέσει στο σύμβολο της Πίστεως («Πιστεύω εις έναν Θεό, πατέρα…») τον όρο «filioque», μια λατινική λέξη που σήμαινε πως το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο εκ του Πατρός, δηλαδή του Θεού, αλλά και εκ του Υιού, δηλαδή του Χριστού. (2) Επιπλέον, ο ελληνορθόδοξος κλήρος δεν αποδεχόταν την παπική καινοτομία ότι οι ιερείς δεν έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται. (3) Ο τρίτος λόγος, αν και φαίνεται ασήμαντος, δεν πρέπει να υποτιμάται ως προς την επίδρασή που άσκησε: Η Έλληνες δεν μπορούσαν να αποδεχτούν το παπικό διάταγμα ότι οι ιερείς δεν πρέπει να έχουν γενειάδα.
Παρότι, μεταγενέστερα έγιναν αρκετές προσπάθειες επανένωσης, απέβησαν άκαρπες, καθώς το χάσμα ήταν πλέον αγεφύρωτο. Οι προσπάθειες προσέκρουαν από τη μια στις αξιώσεις του Πάπα και από την άλλη στο ανθενωτικό κλίμα που επικρατούσε στο Βυζάντιο. Το Σχίσμα υφίσταται και σήμερα, παρά το γεγονός ότι στις 7 Δεκεμβρίου του 1965 ο Πάπας Παύλος ΣΤ’ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ανακάλεσαν τους αφορισμούς του Πάπα Λέοντα Θ’ και του Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου, με τους οποίους είχε επέλθει η ρήξη του 1054.
Φωτογραφία: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Church_of_the_Evangelismos_%28Rhodes%29_01.jpg
